SCARLET
Kolejne popołudnie minęło zbyt szybko. W mojej nowej pracy, w której w zasadzie byłam tylko jeden dzień (i to nieoficjalne) minusem jest to, że przychodzi się do domu około godziny piątej nad ranem, śpi do godziny trzynastej i zostaje jedyne sześć godzin na „własne życie”. Jestem tym trochę przejęta bo nie tak wyobrażałam sobie mój pobyt tutaj.
Jak zwykle moje myśli były na tyle optymistyczne, że myślałam, iż najpierw uda mi się zwiedzić te wszystkie wspaniałe miejsca, o których latami wspominała Cathlin, a dopiero potem przyjdzie czas na pracę.
Jednak fakt faktem oczekiwania vs rzeczywistość odbiegają daleko od normy, a jedyną pocieszną myślą w tym wszystkim jest to, że w każdym tygodniu czekają mnie dwa dni wolnego. Może wtedy będę miała więcej czasu na „swoje życie”.
A niech mnie, to naprawdę zły znak, że narzekam na swoją pracę po jednym NIEOFICJALNIE przepracowanym dniu.
Jestem strasznie leniwa.
I zdecydowanie zbyt wybredna.
-No to opowiadaj, jak towarzystwo? Prawda, że Inez to wywłoka? Mówiłam od samego początku, że jej nie polubisz, jest straszna! - Cathlin siada obok mnie, a jej jadaczka się kolokwialnie mówiąc - nie zamyka. W spokoju więc konsumuję moją sałatkę owocową czekając, aż skończy.
-May jest w porządku, chociaż trochę zbyt słodka jak dla mnie. Nikki jest najlepsza z tego towarzystwa! Zdecydowanie! Szkoda, że nie poznałaś Eliot’a! Nie było go wczoraj w pracy ale już dzisiaj będzie. Jestem też ciekawa jak twoje stosunki z Nate’m. A Alex’a poznałaś? Nawet spoko gość, co nie?
-Już? - upewniam się.
-Wybacz, ale jestem ciekawa. Musisz mi wszystko opowiedzieć bardzo dokładnie.
-Nawet już nie pamiętam za bardzo co się działo. - wzdycham.
-Nie gadaj! Skup się.
-No więc… Poznałam dużą część ekipy. Inez faktycznie jest trochę powściągliwa i mało kiedy sympatyczna, ale chyba wydaje się nieszkodliwa.
-Nieszkodliwa? NIESZKODLIWA? Scarlet, Scarlet, Scarlet… Moja słodka naiwna kuzynko. Poczekaj, aż czarno włosowa wywłoka pokaże swoje szpony. Wtedy przekonasz się jaka jest „nieszkodliwa”. - cytuje moje słowa, cudzysłowiąc palcami.
-Poczekamy zobaczymy. - kituję. - Alex jest bardzo fajnym gościem, natomiast nie poznałam jeszcze tej tancerki. Poza tym May wydaje się najbardziej towarzyska i kochana, ale nie podoba mi się jej chłopak. - robię zdegustowaną minę.
-Chłopak? - patrzy na mnie zdezorientowana, marszcząc brwi.
-Ten cały Nate. - drgam, kiedy wypowiadam jego imię.
Nie wspominam go zbyt entuzjastycznie.
-Nate nie jest chłopakiem May. - prycha.
-Wczoraj wyglądało to trochę inaczej.
-Z tego co wiem to May…
-May jest w nim zakochana po uszy ale on wydaje się być obojętny bo zazwyczaj bierze się za niegrzeczne dziewczynki. - powtarzam jej to samo co przekazała mi wczoraj Inez.
-Tak! Chociaż nie do końca, ale skąd to wiesz?
-Twój największy wróg mnie o tym poinformował.
-Rozmawiałaś z nią!? O May i Nate’ie?
-Cathlin, błagam cię… Nie chcę mieć jakiś wzburzonych relacji w tej pracy. Dopiero staram się w niej zaaklimatyzować.
-Dobra już dobra. Od teraz nie będę zaczynać tematu tej, której imienia nie mam ochoty wymawiać. - patrzę na nią wzrokiem, który mówi tylko jedno: SERIO?
-Mówię serio! Buzia na kłódkę. - udaje, że zasuwa usta, pokazuje mi niewidzialny klucz i wyrzuca go za siebie.
Interesujące.
-Co tam? Dalej cię męczy? - głowa Thomas’a zagląda do salonu.
Znowu jest bez koszulki, w samych jeansach i chyba idzie kończyć kosić trawnik, ponieważ wczoraj mu w tym przeszkodziłam.
-Podobno właśnie zamilkła na wieki. - patrzę rozbawiona na blondynkę, na co kiwa głową.
-Zamilkłam tylko w temacie jednej konkretnej osoby, przypominam.
-Jesteś trochę szajbnięta siostrzyczko. Sky, lepiej się z nią nie zadawaj. - odzywa się i wychodzi na zewnątrz.
-Okej, zaraz do ciebie dołączę! - odpowiadam śpiewnie.
Cathlin zerka na mnie poważna i obrażona.
-Żartuję. - macham dłonią rozbawiona, zdając sobie sprawę, że świetny ze mnie komik.
Taa.
-Lepiej, żebyś żartowała.
-A tak z innej beczki. - zaczynam. - Kiedy twój brat stał się taki sekso… - robi wielkie oczy. - To znaczy przystojny?
-Thomas przystojny? - prycha. - Ty chyba przystojniaka nie widziałaś.
Tak. Po co w ogóle ją o to pytam, skoro dla niej zapewne jest totalnie aseksualny i kompletnie nie pociągający. Co jest w zasadzie normalne, bo w końcu są rodzeństwem.
-No… Fajny chłopak z niego wyrósł. - komentuję.
-Fajny czy seksowny? - mruży oczy z uśmieszkiem.
Nabija się ze mnie. Wiem to.
-Cathlin Tucker. Nie byłaś tak denerwująca przez telefon jak na żywo.
-A ty przez telefon zapewne zgodziłabyś się ze mną, że mój wróg jest twoim wrogiem.
-Lepiej chodź ze mną na zakupy. Muszę zacząć się ubierać jak pracownica The Lash. - wzdycham. - Masz pojęcie, że wyglądałam wczoraj jak święty mikołaj w gronie seksownych reniferów?
-Eee. To chyba nie najtrafniejsze porównanie.
-Nie ważne. - odpowiadam. - W każdym razie, trzeba zrobić ze mnie bóstwo. Jesteś wizażystką do cholery! Spraw, żebym była seksowna.
-Dobra już dobra, ale przestań gadać bo już mnie głowa zaczyna boleć. - masuje skronie.
-Teraz wiesz jak się czułam, kiedy kłapałaś mi przy śniadaniu.
-Dobra. To mamy remis.
Czuję jak ochroniarze palą mnie wzrokiem. Jeden z nich jest łysy, a drugi ma blond włosy i jest tak samo napakowany jak pierwszy. Wczoraj ich tu nie widziałam.
Mam wrażenie, że moja spódniczka jest tak krótka, że z łatwością widzą mój tyłek. Nie wspominając o tym kawałeczku mojej górnej partii odzieży, spod której widać mi brzuch, a moje piersi wręcz krzyczą o prośbę wydostania. Wiedziałam, że powinnam wziąć rozmiar większy, ale moja zakupowa towarzyszka i najgorsza doradczyni na świecie poleciła mi, abym jednak kupiła mniejszy.
-Będziesz bardziej kusić! - wspominam jej słowa.
I po co mi to było?
-Wszystko w porządku? - pyta mnie Thomas. Pewnie zauważył jak po raz milionowy podciągam do góry bralet.
-Tak, w dechę. - odpowiadam i nie wiem dlaczego tak mówię. Chyba spędziłam za dużo czasu z Cathlin. - To znaczy, wszystko okej. Po prostu dziwnie się czuję.
-Tak. Też bym się nie czuł zbyt swobodnie w takich ciuchach. - mierzy mnie wzrokiem. - Ale przynajmniej jesteś do zjedzenia.
-Do zjedzenia? - powtarzam.
-No. - kiwa głową. - Totalnie do zjedzenia.
-Aha. - odpowiadam z namysłem. - Ale to dobrze, prawda?
-Czy uznasz ilość napiwków za potwierdzenie?
-Chyba tak. - zgadzam się z nim, wzruszając ramionami.
-To uważaj. Wyjdziesz stąd dzisiaj bogata. - mija mnie i wchodzi do baru.
Stoję jak słup soli, zastanawiając się nad tym czy dzisiejsza stylizacja naprawdę pomoże mi w zarobkach.
Osobiście jestem jak najbardziej za.
-Super!
Thomas się nie pomylił. Minęło pół godziny od otwarcia a ja zarobiłam już dwadzieścia dolców dodatkowo. To sporo jak na półgodziny roboty, co nie?
Mało się na tym znam ale wydaję mi się, że szmal, który jest wydawany w tym klubie każdego wieczoru, można przeliczać w grubych tysiącach.
Teraz nie dziwię się skąd to wnętrze.
-Sky! Ale świetnie wyglądasz! - May dopada mnie z wejścia, patrząc na mnie jak na zjawisko.
-Dzięki.
-Nie sądziłam, że tak szybko weźmiesz sobie moją radę do serca - Inez zachodzi mnie o tyłu, krzyżując ramiona.
Obie mają dzisiaj bluzki, które całkowicie zakrywają ich dekolt co mnie trochę peszy, zważając, że mój wręcz świeci golizną.
-Ale… -zastanawiam się chwilę. - Ty mi nie dawałaś żadnych rad.
-Jak nie?
-No chyba, że mieszanie mnie z błotem uznajesz za radę? - patrzę na nią, marszcząc brwi.
-Ah, daj spokój, ile ty masz lat, dziesięć? - wywraca oczami, po czym bierze się za zamówienie nowego klienta.
I tym sposobem daje mi znać, że skończyła ze mną konwersację.
A, może to i lepiej.
-Idę na papierosa. Idziesz? - pyta mnie May. Nie sądziłam, że to słodkie stworzenie jest zdolne do brzydkich nałogów.
-A w zasadzie, co mi tam. - przyjmuję jej propozycję i postanawiam na chwilę opuścić bar.
Kierujemy się do palarni i mam wrażenie, że wyglądamy jak królowe tego lokalu. Wszyscy schodzą nam z drogi, witają się, lustrują wzrokiem i uśmiechają pogodnie.
Dzisiejszy dzień zdecydowanie różni się od poprzedniego.
Jednak zaaklimatyzowanie się i akceptacja ze strony innych zajęła mi nieco krócej niż przypuszczałam.
-Palisz? - May wyciąga w moją stronę paczkę papierosów.
Kiedyś paliłam na studiach. Później tylko okazyjnie, aż w końcu papierosy nie były mi do niczego potrzebne. Nigdy nie byłam od nich poważnie uzależniona i nie robiło mi różnicy czy je mam czy też nie.
-W zasadzie nie.- odpowiadam, ale i tak się jednym częstuję.
Znikąd pojawia się blondyn ochroniarz, który podstawia mi pod nos zapalniczkę.
-Jestem Brett. A ciebie jeszcze nie znam. - pokazuje rząd białych zębów, odpalając również papierosa May.
-Jestem Sky.
-Sky to nasza nowa barmanka. Niezła, nie? - szatynka uśmiecha się szeroko.
-Powiedziałbym, że bardziej niż niezła. - odzywa się ponownie blondyn. - Jesteś z Los Angeles?
-Nie. - kręcę głową. - Z Dallas.
-No proszę, dziewczyna z Teksasu.
-Prawda, ale nigdy specjalnie nie szalałam za kowbojkami i kapeluszami, jeśli to masz na myśli. - śmieję się.
-Brett. - za sobą znów słyszę ten męski głos, który przeszywa mnie o dreszcze wciąż tak samo intensywnie jak za pierwszym razem. - Jakiś baran robi rozpierdol przed wejściem. Zajmij się tym.
-Robi się. - odpowiada posłusznie blondyn. - Poznałeś już Sky, Nate? To nasza nowa zdobycz. - uśmiecha się w moją stronę, a ja mam ochotę mu przybić piątkę za ten tekst.
Też się tak przedstawiałam. Ale w jego ustach „nowa zdobycz” brzmi zdecydowanie lepiej.
-Miałem tę przyjemność. - odpowiada, patrząc mi w oczy. W odróżnieniu do reszty nie lustruje mnie od góry do dołu co mnie trochę dziwi, ale z drugiej strony jestem pod wrażeniem jego instynktu samozachowawczego.
-Tak? - odzywam się. - Ja nie pamiętam, żebyśmy się sobie przedstawiali. - wzruszam ramionami.
May patrzy na mnie zdziwiona, Brett chichocze pod nosem, a Nate zwęża swoje oczy, jakby doszukiwał się czegoś w wyrazie mojej twarzy.
Nie wiem która z ich reakcji podoba mi się bardziej.
Brunet ma już zamiar coś powiedzieć, ale obydwoje z Brett’em zerkają na szklaną szybę za nami i w pośpiechu nas mijają.
-Co to było? - May wciąż zdezorientowana zerka na mnie z niewiedzą wypisaną na buzi.
-To… - zaczynam. - Nie ważne. Nie znam go.
Bo czy jest sens w ogóle o nim mówić?
Dokładnie dwadzieścia trzy minuty temu wybiła północ. Moje ziewanie staje się już na tyle uciążliwe, że Inez nie byłaby sobą, gdyby nie zwróciła mi na ten temat uwagi.
-Ogarnij się. Zachowujesz się jak emerytka.
-Po prostu się nie wyspałam. - wyjaśniam.
-O, no co ty. Ja się nie wysypiam już od trzech lat, a nie marudzę tak jak ty.
-Pracujesz już tu trzy lata? - pytam.
-A coś taka zdziwiona?
-Myślałam, że wszyscy raczej traktują to jako dorywczą pracę.
-Wiesz co blondi? Nie wszyscy po college’u mają kasę na studia. Niektórzy muszą zapierdalać, aby przeżyć.
-Wybacz, nie to miałam na myśli.
-Więc lepiej nic nie gadaj. - zamyka moją buzię i muszę przyznać, że jest w tym naprawdę dobra.
Jeszcze nie mam zbytniej odwagi, aby się jej postawić.
A już zdecydowanie brak mi na to siły.
-Witajcie dziewczęta. - znikąd pojawia się pewna brunetka, której uroczy ubiór zdecydowanie nie pasuje do tutejszego stylu. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że jest to główna tancerka.
-Nikki! Wpadasz nawet w dni wolne od pracy? - zagaduje ją May.
-Przyszłam po kasę. Ralph jak zwykle nie miał wczoraj czasu i przysłał mnie dzisiaj. - odpowiada,
upijając łyk moijto, którego podstawiła jej szatynka. - Hej. - w końcu zerka na mnie. -My się jeszcze nie znamy. Jak masz na imię?
-Tak. - uśmiecham się.- Jestem Sky.
-Pytałam o twoje prawdziwe imię. - patrzy na mnie zupełnie naturalnie nie robiąc przy tym dziwnych min.
To dla mnie coś nowego, bo zawsze gdy rozmawiam z Inez to albo wywraca oczami albo marszczy czoło lub śmiesznie zwęża nos. Stara się chyba tym pokazać, że ja jestem tą głupią, a ona tą mądrą.
-Scarlet. - podaję jej rękę.
-Jestem Dakota. I wolę jak się do mnie mówi po imieniu. Nie wiem skąd te głupie ksywki.
-Wcale nie są głupie. - wtrąca się May, pewna swoich racji.
-Jak kto woli. Ja w każdym razie więcej czasu spędzam w miejscach gdzie jestem Dakotą, a nie Nikki. - robi śmieszną minę, wypowiadając swój sceniczno-klubowy pseudonim, po czym znów zerka na mnie.
-No to, kiedy masz wolne Scarlet?
-Po jutrze. - odpowiadam.
-Świetnie. - kiwa głową. - Pokaże ci miasto i ostrzegę przed miejscami, które lepiej omijać. Wiesz, Elizabeth zbyt często tam bywa. - śmieje się, zerkając na Inez, która rzuca w nią cytryną.
-Odwal się Parker.
-To co, jesteśmy umówione? - pyta mnie po raz kolejny, na co z uśmiechem kiwam głową.
-Umówione.
***
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz